15
Apr
2017
Communicatie met gene zijde
15 Apr 2017
‘Met je overleden geliefde op de foto’. Mijn ogen bleven op deze kop hangen: ik dacht meteen aan de selfie met de overleden oma of een geposeerde foto bij de kist, maar dit artikel verhaalde over een stap verder. Eigenlijk ging je niet op de foto met je overleden geliefde, maar met een hologram/avatar van diegene die je lief was. Er zijn lopende projecten – dit artikel had het over een project in Azië – waarbij een avatar wordt gemaakt bij leven, zodat later, als diegene is overleden, er nog met hem of haar kan worden gecommuniceerd. Of althans, met zijn of haar avatar.
Toen werd het ingewikkeld voor mij en gingen mijn gedachten met me aan de haal. Want, zou ik het nog eens willen: met mijn vader praten? Ik zou zo graag zijn stem nog eens horen. Zijn gezicht herzie ik op foto’s, zijn gebaren en lichaamshouding herken ik in de lichaamstaal van mijn broertje, maar zijn stem… die hoor ik al heel lang niet meer. En áls ik dat dan zou doen, he, dat praten met de avatar van mijn vader; zou het me dan verdrietig maken of juist blij? Zou ik er volledig van de wijs van raken of zou het me rust geven? Zou het misschien onecht voelen? Ik zou dan tenslotte nog steeds niet praten met hém, maar met de verbéélding van hem.
Nu kán het in mijn geval niet – een hologram/avatar moet bij leven gemaakt zijn en daarvan was nog geen sprake in de tijd dat mijn vader is overleden – maar ik denk toch dat ik het niet zou willen. Hij is dood en ik kan niet meer met hem praten. Ik ben blij dat ik foto’s heb en ook een ouderwetse video-opname zou ik heel fijn vinden, maar het over de dood heen creëren van communicatie, van de illusie van een gesprek? Ik weet het niet. Het voelt als het ontkennen van de dood. Of ik ben gewoon hopeloos ouderwets, dat kan natuurlijk ook.
Kon ik, door herinneringen en verhalen,
soms, heel even maar, terug halen:
zijn eigen, echte, vaderlijke stem.
De dode foto zwijgt in alle talen.
