Waarom schrijven wij deze blog?

15 Apr 2017

Waarom schrijven wij deze blog?

“Hoe ben je er ooit bij gekomen uitvaartondernemer te worden?” Dit is zo ongeveer de meest gestelde vraag aan mij: Saskia, 39 jaar en oprichter van onze onderneming. Ik probeer de vraag doorgaans te vermijden. Deels omdat als ik vertel wat ik doe, er vele vragen volgen en er veel aandacht voor mij is. Niet altijd wenselijk 😉  Deels omdat de vrager een inzichtelijk antwoord verwacht zoals een ommekeer in mijn leven die me tot deze keuze geleid heeft. Maar ja, zo’n antwoord is het niet. Ik wil dit gewoon en leg dat maar eens uit…

In deze blog vertel ik en mijn collega Esther wat het vak inhoud. Waarom wij ons thuis voelen in een crematorium. Hoe wij omgaan met de emoties en het verdriet. Waarom wij van decorum en etiketten houden. Waarom wij het fijn vinden mensen bij te staan in een situatie waarin een ander liever zou willen wegrennen of om woorden verlegen zit. Je zou het een roeping kunnen noemen.

Het heeft overigens wel even geduurd voordat ik hardop durfde te zeggen dat dit is wat ik wil. Eind twintig wist ik het en begin dertig ben ik tot actie over gegaan. Het is toch een beetje vreemd voor dit vak te kiezen en ik wist ook niet zeker of ik met de overleden lichamen zou kunnen omgaan. Uiteindelijk heb ik een lokale ondernemer gevraagd of ik twee weken met haar mee mocht lopen. Daarna zou ik weten of het een realistische droom was of dat ik op zoek moest naar iets anders. En zo geschiedde.

Esther en ik hebben – wat ons betreft – de allerleukste baan die wij ons kunnen voorstellen. Die overtuiging en het gevoel niets anders te willen dan dit, heb je ook wel nodig om het vol te houden. Want het is behalve geweldig, mooi, inspirerend en leuk, ook loeizwaar.

Het is meer dan een beetje organiseren en plannen. Wij hebben te maken met mensen en hun emoties. Onze overtuiging is dat iedereen recht heeft op verdriet, ongeacht hoe de geschiedenis is geweest. Een goede uitvaart bespoedigt het rouwproces niet, een slechte uitvaart belemmert het rouwproces echter wel. En dan is het nog het aspect van eigen ondernemer zijn. Deze branche leent zich bijvoorbeeld niet zo goed voor alle marketing wetten die elders wel toepasbaar zijn. Het voelt soms als pionieren of blindemannetje spelen. Een uitdaging waar genoeg over te schrijven valt.

Door het geven van een inkijk in ons vak en leven hopen wij mensen te inspireren.

Groetjes,

Saskia + Esther


Saskia Koffijberg (1977) – oprichter van Strikt Persoonlijk Uitvaart in 2007
Esther Laan (1978) – mede-eigenaar sinds 2013

    

 

 

Reacties

Anita van der Zwan

20 April 2017

Het vak zit jullie als gegoten, empathie, respect, warmte, gevoel voor decorum, niets te gek vinden (zelfs Alex niet), met alles rekening houden, mee denken enz.
En dat troost bij en na verlies van een dierbare.
Heb met latere crematies en begrafenissen dit nooit meer zo gezien en beleefd.

Lieve groet Anita

Pim

9 July 2018

Dankjewel voor deze blogpost. Ik denk dat men, zoals je beschrijft, in de rol van uitvaartondernemer groeit. Maar natuurlijk zijn er ook een hooop mensen die odnerschatten hoe zwaar het kan zijn. Het lijkt mij persoonlijk erg mooi werk. https://www.hulzebus-uitvaartverzorging.nl/regeling-uitvaart/crematie-groningen

Laat reactie achter